Dziecko bywa niezdarne? Źle się zachowuje?  Jest ciągle w ruchu albo szybko się męczy? A może nie lubi konkretnych smaków, mycia włosów lub drażnią je niektóre ubrania? Tak mogą przejawiać się zaburzenia integracji sensorycznej. Sprawdź, jak możesz mu pomóc.

To jedno z często zadawanych w gabinecie pytań. Zwykle zadaje je rodzic, który zgłaszając się ma już za sobą różne trudności i perypetie szkolne, towarzyszy mu poczucie bezradności, martwi się o przyszłość swojej pociechy.

Schizofrenia jest jednym z najpoważniejszych zaburzeń psychicznych, które mogą pojawić się w okresie dorastania.
Często rodzice obawiają się tej choroby u swojego dziecka, jeżeli pojawiła się już w rodzinie.

Lęk społeczny jest jednym z rodzajów fobii i dotyczy lęku przed innymi ludźmi. Mówimy o nim wtedy, gdy nieśmiałość powoduje zaburzenia w codziennym życiu.

Rozpoczął się maj, a z nim czas podejmowania decyzji i pytań: „czy moje dziecko jest gotowe do podjęcia nauki w szkole, czy może jeszcze nie?”. Czasem to rodzice mają wątpliwości, innym razem to nauczyciele przedszkolni sugerują, aby dziecko poczekało jeszcze rok. Ponieważ niejednokrotnie zgłaszają się do mnie rodzice z takim zapytaniem spróbuję przybliżyć, czym dla dziecka jest koniec okresu przedszkolnego i wiążące się z nim nowe wyzwania.

- Moje dziecko ciągle ociera się o fotele.
- Kładzie się na podłodze i pociera o dywan.
- Cały czas widzę jak wkłada rękę w spodnie.

Z takimi niepokojami coraz częściej zgłaszają się rodzice do gabinetów psychiatry dziecięcego. Budzi to ich niepewność i lęk. Zadają pytania co z tym zrobić. Otóż czasami nie trzeba nic robić. Czasami sytuacja wymaga interwencji.

Charakter człowieka opisywany przymiotnikami takimi jak np. nieśmiały, arogancki, przebojowy, lękliwy wskazują nam na najgłębsze struktury jego osobowości. Podczas procesu interpretacji napotkanych zdarzeń, struktury te wchodzą ze sobą w łańcuchowe reakcje tworząc efekt w postaci zachowania charakterystycznego dla danego człowieka sposobu radzenia sobie z określonymi sytuacjami...

Choroba afektywna dwubiegunowa to choroba polegająca na zmianach nastroju, zarówno w kierunku depresji jak i manii.

Diagnozowanie ChAD-u u dzieci jest trudnym zadaniem ze względu na odmienny przebieg niż u dorosłych. Im młodsze dziecko tym bardziej obraz zaburzeń odbiega od typowych kryteriów rozpoznania.

Zaburzenie dwubiegunowe definiuje się jako nawracające okresy podwyższonego i obniżonego nastroju, przyspieszonego i zwolnionego toku myślenia oraz zmiennej aktywności. Jeśli w czasie tego samego epizodu dochodzi do występowania objawów maniakalnych lub hipomaniakalnych równocześnie z depresyjnymi, można mówić o tzw. stanach mieszanych.

Dla dzieci moment pójścia do szkoły (6-7 rok życia) to wejście w nowy, nieznany świat. Jest to kolejny okres rozwojowy i chociaż to nadal czas dzieciństwa, dzieci podejmują wówczas pierwszy krok w stronę rzeczywistości dorosłych. Można powiedzieć, że w pewnym sensie kończy się czas beztroskich zabaw, a zaczyna „obowiązek szkolny”. Muszą poznać nowe reguły, oczekiwania wobec nich i zrozumieć ich sens.