ADHD – czy dziecko z tego wyrośnie?

To jedno z często zadawanych w gabinecie pytań. Zwykle zadaje je rodzic, który zgłaszając się ma już za sobą różne trudności i perypetie szkolne, towarzyszy mu poczucie bezradności, martwi się o przyszłość swojej pociechy.

Cechy nadpobudliwości pojawiają się już we wczesnym dzieciństwie. Charakteryzuje je nadmierna aktywność, dezorganizacja zachowań, zaburzenia uwagi oraz trudności w funkcjonowaniu społecznym. Na te trudności zwracają uwagę już nauczyciele przedszkolni, jednak zwykle wraz z rozpoczęciem nauki w szkole problem ten nasila się.

ADHD już od dawna jest uznawane za problem natury neurorozwojowej i jest tłumaczone nieprawidłowościami w rozwoju i funkcjonowaniu sieci neuronalnej.

Dziecko z ADHD ma problem z dostosowaniem się do wymogów szkoły, ma trudności z samokontrolą. Jego reakcje są impulsywne, zaskakują otoczenie. Dziecko ma problemy z cierpliwością i czekaniem na swoją kolej, bywa drażliwe. Utrudnia mu to adoptowanie się do nowych sytuacji oraz nawiązanie prawidłowych relacji rówieśnikami.

W rezultacie dostaje ono dużo negatywnych informacji o sobie ze świata zewnętrznego, co wtórnie wpływa na rozwój jego zachowań buntowniczych.

W przypadłości, jaką jest ADHD, impulsywność jest tą cechą, która pozostaje również w wieku dorosłym. Utrzymują się również problemy z uwagą, ponieważ wynikają one z zaburzeń neuronalnych.

Duże znaczenie dla dalszego rozwoju dziecka ma środowisko, w jakim przebywa. Postawa rodzicielska i jakość interakcji z opiekunem ma bardzo istotny wpływ na dalszy rozwój zachowań u dziecka. Umiejętne podejście oraz zrozumienie problemu może skutkować mniejszą liczbą negatywnych komunikatów wobec dziecka. Dostrzeganie i wzmacnianie jego starań oraz chwalenie go spowoduje, że dziecko będzie mogło samo siebie oceniać pozytywnie.

Ciągłe negatywne reakcje ze strony opiekunów nasilają zaś niewłaściwe zachowania. Taka przewlekła sytuacja sprzyja negatywnym skutkom dalszego rozwoju, nasileniu zaburzeń zachowania, skłonności do sięgania po używki, rozwojowi osobowości dyssocjalnej.

Zaburzenia hiperkinetyczne (tj. ADHD) mogą mieć wpływ na całe życie i jego jakość. Mogą mieć jednak również charakter pewnego dyskomfortu lub trudności wynikających głównie z dysfunkcji poznawczych. Aby nie stanowiły destrukcyjnego czynnika rozwojowego, ważne jest wsparcie opiekunów w okresie wczesnodziecięcym.