Blog

Dla dzieci moment pójścia do szkoły (6-7 rok życia) to wejście w nowy, nieznany świat. Jest to kolejny okres rozwojowy i chociaż to nadal czas dzieciństwa, dzieci podejmują wówczas pierwszy krok w stronę rzeczywistości dorosłych. Można powiedzieć, że w pewnym sensie kończy się czas beztroskich zabaw, a zaczyna „obowiązek szkolny”. Muszą poznać nowe reguły, oczekiwania wobec nich i zrozumieć ich sens.

Coraz częściej czytam na postach, że siedząc w domu zaczynamy tyć. Jak zapewne wszyscy się domyślają przyczyną tego jest nie tylko brak ruchu, ale również stres i w konsekwencji większa skłonność do podjadania.

Problematyka dorastania, kształtowania się tożsamości, wchodzenia w dorosłość, to coraz częściej wiążące się z tym zagrożenia, napięcia, a w konsekwencji lęk o dorastające osoby.

Samouszkodzenie (zachowanie autoagresywne) jest to nieakceptowalne społecznie, celowe uszkodzenia ciała, wywołujące krwawienie, zasinienie lub ból, podejmowane w celu redukcji dyskomfortu psychicznego. Takie zachowanie zazwyczaj pozbawione jest intencji samobójczych. Dzieci i młodzież dokonują samookaleczeń najczęściej w celu uwolnienia się od negatywnych emocji lub myśli, rozwiązania trudności interpersonalnych (rówieśniczych, rodzinnych) czy wywołania w sobie pozytywnych odczuć.

Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) należy do zaburzeń odżywiania się o charakterze psychogennym. Określenie „jadłowstręt psychiczny” może być mylące, ponieważ sugeruje, że głównym problemem w tym zaburzeniu jest utrata apetytu, choć w rzeczywistości najważniejszym kryterium diagnostycznym anoreksji jest fanatyczne dążenie do szczupłej sylwetki wynikające z silnego, trudnego do opanowania lęku przed otyłością oraz zaburzony obraz własnego ciała.

Zagadnienie wysoko wrażliwego dziecka jest stosunkowo nowe w psychologii dziecięcej. Otwiera całkiem nowe spojrzenie na małego człowieka i jego funkcjonowanie w wielu aspektach życia.

Mutyzm swoją nazwę bierze z j. łacińskiego i oznacza dokładnie „niemy”.

Opisuje sytuację, gdy pomimo spełnienia warunków językowych i fizjologicznych osoba milczy, nie podejmuje dialogu, unika go wręcz.

Problem wspólnego spania z dzieckiem dość często pojawia się w trakcie spotkań w gabinecie psychologa lub psychiatry. Zwykle nie jest on wnoszony jako powód zgłoszenia się na wizytę. Najczęściej dopiero podczas zbierania wywiadu lub pracy terapeutycznej pojawia się taka informacja.

Wspólne spanie z dzieckiem może dotyczyć dzielenia tego samego pokoju lub wręcz łóżka.